براساس نامه های عاشقانة فروغ فرخزاد(1313-1345)، غلامحسین ساعدی(1314-1364) و نادر ابراهیمی(1315-1387)

نامه و نامه نگاری از فروع انواع نثر است. نامه ها به دو دستة نامه های اداری و رسمی، و نامه های دوستانه تقسیم می شوند. نامه های عاشقانه ـ که می¬توان آن‏ها را از فروع نامه¬های دوستانه خواند ـ از جمله نامه هایی هستند که به نوشته های میان عاشق و معشوق اختصاص دارد. این پژوهش به نامه های عاشقانة فروغ فرخزاد(1345-1313)، غلامحسین ساعدی(1364-1314) و نادر ابراهیمی(1387-1315) از منظر شکل، زبان، محتوا، لحن و تخیّل می¬پردازد. با وجود آنکه نامه های فروغ از نامه هایی است که با «دید زنانه» نوشته شده است؛ نامه های غلامحسین ساعدی با نتیجة عشقی نافرجام نگارش یافته و نامه های نادر ابراهیمی با وجود عاشقانه بودن رنگی اجتماعی به خود گرفته است، اما ویژگی¬های مشترک به دست آمده در این نامه¬ها می‏تواند به تبیین و تعریف مؤلفه¬های نامه¬های عاشقانه بینجامد. نتیجه این پژوهش نشان می‏دهد که داشتن عنوان آغازین و تجدید آن در بخش های مختلف نامه، قراردادن جمله ای اختصاصی همراه با ذکر نام اصلی یا مخفف نویسنده به همراه درج تاریخ، ساختار و شکل نامه را تشکیل می دهد. ابراز احساسات مختلفی چون غم، شادی، ابراز علاقه، گله و شکایت، درد دل کردن و گاه پند و اندرز دادن، شرح کارهای روزانه و هنری و مسائل خانوادگی در بخش محتوا قرار می گیرند. ضرب المثل، کنایه، تکرار و جا به جایی ارکان در بخش زبانی استفاده می شوند. تشبیه و تشخیص در بخش تخیل نامه ها کاربرد می یابند. به کاربردن لحن عامیانة صمیمی همراه با قسم، طنز و جملات نزدیک به زبان گفتار در بخش لحن دیده می شوند، که همگی جزو مؤلفه های نامه های عاشقانه محسوب می شوند.